هرکه دارد هوسِ کرب و بلا؛ بسم الله!

دهمین روزِ صفر هم به آخر رسید... معجزه‌ای نشد... ما جا ماندیم... جا ماندیم... جا ماندیم... 

نه از کورانِ کرونا...

نه از نجومی بودنِ پولِ هواپیما...

نه از سرگردانیِ ویزا...

نه از تکمیل نبودنِ کارتِ واکسیناسیون...

نه!

اربعین‌رفته‌ها می‌دانند...

تأکید می‌کنم؛ 

اربعین‌رفته‌‌ها می‌دانند...

اینها

همه

بهانه

است...

ما

از

نگاهِ حسین... علیه السلام...

جا ماندیم...

آه!

آه ای دنیای بی حسین... علیه السلام...

چه کاری از من برمی‌آید وقتی مردن از غصه‌ات را هنوز بلد نیستم؟! جز این‌که اینجا... با کیبورد و کلمات تا تو سفر کنم... 

اگر همین را هم 

بپذیری...

آهای جامانده‌ها! 

من مدیر کاروانِ خوبی نیستم... اعصابِ درست و حسابی ندارم... تندم... از بی‌نظمی بدم می‌آید... از زائرِ ولایت‌ناپذیر بدم می‌آید... از زائرِ نق‌نقو بدم می‌آید... از حساب و کتاب‌های دنیایی وسطِ سفری آخرتی بدم می‌آید... اینها مرا کم‌حوصله می‌کند... بی‌صبر و بی‌مدارا می‌کند... 

به علاوه کنید دردِ جا ماندن را...

پس اگر پابه‌پای من همراه شدید چیزی از من به دل نگیرید... با همینِ من بسازید... 

برویم سفرِ مجازیِ اربعین... 

برنامۀ سفر را بسته‌ام. می‌گذارم شما هم آمادگی داشته باشید. فقط این‌که اگر روزی شد و دیدید خبری از من نشده و ادامۀ این سفر طبقِ برنامه آپ نشده... بدانید قلب‌م دیگر نکشیده... بدانید دیگر نتوانستم صبور و مطیع غصه بخورم و مجازی سفر کنم... بدانید طغیان شده... طوفان شده... جای دیگری نشسته‌ام به داد و فریاد کردن... نمی‌دانم! نمی‌دانم! هیچ‌چیزِ این سفر سر و ته ندارد! باحوصله‌ها همراه شوند لطفا! بااعصاب‌ها! اهلِ مداراها! نویسندۀ این سفرنامۀ مجازی دل و دماغی برای‌ش نمانده... حوصلۀ آدمیزادی ندارد... ببخشید! حلال کنید! 

آه! 

اینجا نگرانِ ویزا نباشید... کارتِ واکسیناسیون نمی‌خواهد... حتی از کرونا هم نترسید... جیب‌تان خالی بود یا پُر هیچ اهمیتی ندارد... زورِ هیچ‌کدامِ اینها به سرزمینِ خیال و وهم نمی‌رسد...

تنها دل‌ها را مجهز کنید؛

ویزای دل‌ها را بروید از مادرش بگیرید... یک روضۀ کوچه گوش دهید... یک حدیث کساء بخوانید... نمی‌دانم... نمازِ استغاثه بخوانید...

دل‌ها را به ساعتی سینه زدن برای این آقای مظلومِ غریب واکسینه کنید... دنیا؛ دنیای عجیبی شده... دینِ مدرن دارد خودی نشان می‌دهد... از آن مدل دین‌هایی که طرف اهلِ نماز و روزه است و اهل خیر و خیریه اما عاشورا را به صلح و مودت با دشمن تعبیر می‌کند! غیرِ این هم باشی برچسبِ متعصب می‌خوری(!)

من با افتخار

با افتخار

با افتخار

متعصب‌م در برابرِ دینِ مدرنِ دین‌مدارهای روشن‌فکر! 

واکسینه کنیم دل‌ها را که دارند حتی امامِ ما را هم جورِ دیگری نشان می‌دهند! 

دل‌هایمان برعکسِ جیب‌هایمان؛ پُر و خالی‌اش مهم است... خالی‌اش کنید از شک و تردید و ناشکری... خالی‌اش کنید از نق و ناله و اعتراض... خالی‌اش کنید از طغیان برابرِ خواستِ ارباب... پُر کنید دل‌ها را از تسلیم برابرِ خواستِ محبوب... 

یکی درد و 

یکی درمان پسندد

یکی وصل و 

یکی هجران پسندد

من از درمان و 

درد و

وصل و

هجران

پسندم آنچه را

جانان پسندد! 

پسندیده جا بمانیم... پسندیده حسرت به دل بمانیم... پسندیده مغمومِ دیدن‌ش بمانیم... پسندیده ما را با خونِ دل خوردن... پسندیده با طعنۀ دنیاخواهان این ایام را سپری کردن... پسندیده به همین سفرهای مجازی دلِ خودمان را تسلی دهیم... اصلا پسندیده نگاه‌مان نکند... دوست‌مان نداشته باشد... من به قربانِ پسندت آقا! من به قربانِ پسندت...

من از همین‌جا دورت بگردم... 

از پای همین کیبورد...

 

همسفرانِ مجازی‌ام! 

این هم برنامۀ سفر:

 

فردا شنبه= جلسه توجیهی داریم. حتما باشید! پس‌فردا توی سفر دلخوری پیش نیاید کسی بگوید این را نگفتی و آن را گفتی! بار و بندیل‌تان را هم ببندید. سبک‌بار باشید، سبک‌بارها به مقصد می‌رسند... حلالیتی قرار است بگیرید، بگیرید... وصیت‌نامه‌ای قرار است بنویسید، بنویسید... بدهی‌ای، قرضی دارید، رسیدگی کنید... لیست سوغاتیِ مدّ نظر خانواده و دوست و آشنا را هم بنویسید، سوغاتی مستحبِ سفر است... نمازی، روزه‌ای، واجبی به گردن دارید یک کاری بکنید... 

یک‌شنبه= راهیِ مرز می‌شویم. کدام مرز؟ نمی‌دانم... من از همۀ مرزهای زمینی با عراق خاطره دارم... انتخاب‌ش سخت است که از کدام یک شما را راهی کنم... بگذارید هم به مهران سری بزنیم... هم به شلمچه... هم سمت چذابه برویم و هم خسروی... سفرِ مجازی خوبی‌اش همین است دیگر! هیچ‌کس جلودارِ خیال و وهمِ ما نیست! 

دوشنبه= معمول است اول برویم کاظمین... ان‌شاءالله!

سه‌شنبه= برویم با امامِ زمان درد و دل کنیم جاماندگی‌مان را... سامرّا... ان‌شاءالله!

چهارشنبه= رسیده‌ایم به نجف... کمی نفس تازه کنید و این روز را برویم کوفه... آخ از کوفه... آخ! 

پنج‌شنبه= بیفتیم به پای علی... علی... علی... علی... حُبُّهُ جَنَّه... بمانیم در نجف... زانو بزنیم پای تاکستانِ علی... اینجا هم برویم سوغات بخریم... بَه‌بَه به نجف... به ایوان طلای حیدر... وادی السلام هم سری می‌زنیم... شاید شاید بیت امام خمینی عزیزم هم... 

جمعه= آخ جامانده‌های اربعین آخ! این روز پیاده‌روی اربعین آغاز می‌شود... آن سیلِ خروشانِ عشّاقِ حسین... علیه السّلام... آخ جامانده‌ها آخ از دل‌هامان... خدا بخیر کند این شب‌های دور از طریق الحسین را... خدا رحم کند این شب‌های دور از جاده را... 

شنبه= روزِ دومِ پیاده‌روی است... آخ خدا رحم کند انگشت‌های تاول‌نزده را... خدا رحم کند صورت‌های آفتاب‌نسوختۀ غبارِ ره نگرفته را...

یک‌شنبه= آخ خدا رحم کند دوری از مدینه الحسن را... خدا رحم کند این شبِ آخر را دور از جادۀ عشق... آی خدا به دادِ دلِ ما جامانده‌ها برس... آی خدا ما دیده‌ها گناه داریم... آی خدا ما اربعین‌چشیده‌های جامانده را بغل کن... آی خدا...

دوشنبه= خوشبخت‌ها چنین روزی به کربلا می‌رسند... وَ ما جامانده‌ها جزوِ آنها نیستیم................................................

 

ماییم و نوای بی‌نوایی

بسم‌الله اگر حریفِ مایی.

فکر نکن بی‌کس و کارن!

دوست داشتم هم‌زمان با طوفان منم بنویسم، ولی بیرون بودم و تا بیام پای سیستم شد الآن. الآنم که رسیدم یه بیانیه رسید دستم برای امضا. امضاش کردم و اومدم اینجا هم بذارمش و پاش بنویسم:

مسؤولین! 

دولت!

آموزش و پرورش! 

مدیران! 

مالکان! 

خیّرین! 

فعّالان اجتماعی! 

یا ایّها المسلمون! 

اصلا هر کسی که دست‌ش به درست کردن این کار می‌رسه و به عقلِ من نمی‌رسه! 

یه مکان بدید که ما بتونیم مدرسه‌ش کنیم، 

بعد فراخوان بدید هر معلمی که داوطلبه! 

خب؟ 

هر

معلمی

که 

داوطلبه!

که به تریجِ قبای کسی هم برنخوره و رفاه و امکاناتش رو در خطر نبینه که مجبور شه انسانیت رو زیر پا بذاره و وا ملّتا سر بده که چرا باید به اینها جا و مکان داد؟! امکانات و اجازۀ زندگی داد؟! چرا دارین از خودمون می‌زنین؟! دولت عرضه داشت برای جوونای ملت خودمون کاری می‌کرد(!)

(که البته اگر به شخصه کسی جلوی من این سؤالا رو بپرسه چنان بکوبم به دهنش که اگه اروپایی‌ها و آمریکایی‌های موبور و چشم‌رنگی هم بودن همین‌جوری حنجره‌ت و پاره می‌کردی یا نه؟! ... جوابِ اینها رو بدین! همیشه سکوت جوابِ نادان نیست ها!)

آقا! شما معلمِ بچه‌های خودمون بمون! کسی به تو کاری نداره! مام جای تو رو تنگ نمی‌کنیم! اوکی؟ 

من! 

من خودم داوطلبم! 

حتی بدونِ یک قرون حقوق! 

من داوطلبم برم اونجایی که فراهم کردین به این مهاجرای افغان درس بدم... به بچه‌های افغان که خونِ بچه‌های ایرانی ازشون سرخ‌تر نیست درس بدم... به بچه‌های مهاجرِ افغان که گوشت و پوست و استخونشون با پوست و گوشت و استخونِ بچه‌های اروپا و آمریکا فرقی نداره درس بدم... آدمن دیگه! آدمن! مث ما دو تا دست دارن! مث ما دو تا پا دارن! مث ما دو تا چشم دارن! مث ما بد دارن! مث ما خوب دارن! مث ما دزد دارن! مث ما مؤمن دارن! مث ما بی‌اعتقاد دارن! مث ما معتقد دارن! مث ما مث ما مث ما مث ما! می‌فهمی؟

مثلِ ما! 

یهودیه و مسیحیه نمی‌فهمه، دِ بی‌وجدان تو که مسلمونی! چرا باید تو پیجا با تویه مسلمون سر آدم بودنِ این مهاجرا کل‌کل کنم که بفهمی آدمن! آدم!

عاریاییِ سلطنتِ کوروش! بابا پندارِ نیک گفتارِ نیک کردارِ نیک! اینا آدمن!

مسلمان! منبری! اهلِ روضه و سینه! صفِ اولِ نماز! مسجدی! اینا آدمن! 

دانشجو! استاد! معلم! مهندس! آقا و خانم دکتر! اینا آدمن! 

دِ آخه برادر و پدرِ کارگر که الهی خدا عزّتت بده... که من خاکِ پاتم... فدات بشم... قربونِ چین و چروکِ صورتت بشم... دورِ پینه‌های دست‌ت بگردم... ربّ النوع ِ حلال‌ترین ِ لقمه‌ها... تو دیگه چرا؟؟؟ به تو که نباید بگم روزی‌رسونِ تو خداست... نه اون کارفرمایی که جای تو شاید کارگرِ افغان بیاره... تو که زخمِ روزگارچشیده‌ای... تو که بهتر می‌فهمی دردمندی ینی چی...

یه دقه همین الآن برو یه تَبِ دیگه باز کن و توش سرچ کن تصاویرِ مهاجرین افغانِ آواره در مرز ایران... همین الآن! برو جانِ من...

.

.

.

دیدی؟ اون بچه‌ها رو وسطِ دست و پا و شلوغی و آوارگی دیدی؟ 

ببین بزرگاشونم آدمن! ولی بیا فعلا بی‌خیالِ بزرگاشون شیم! 

به من بگو بچه‌ها گناهشون وسطِ کثافتِ دنیای ما گنده‌ها چیه که سرِ یه وجب خاک داشتن و بیشتر عربده کشیدن و برده داشتن از بازیِ تو کوچه و شوقِ زنگِ تفریح بعد از زنگِ عربی کشوندیمشون پشتِ مرز و رهاشون کردیم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

چیش سخته که داری خودت و تو مجازی شرحه‌شرحه می‌کنی که چرا اینا رو راه دادیم؟؟؟؟؟؟

ببین لعنتی! اصلا باشه! توی نفهم راس میگی! ما طرفدارِ طالبانیم! طرفدارِ اشرف غنی‌ایم! طرفدارِ داعشیم! طرفدارِ زامبیاییم اصلا! طرفدارِ هر خری‌ایم که تو می‌گی! خب؟ راحت شدی! 

بگو با این بچه‌ها چیکار داری که خودت و شرحه‌شرحه کردی اینا رو راه ندیم... حق ندیم... امکانات ندیم... با بچه‌هامون تو مدرسه قاطی نکنیم... تو بیمارستانای ما نیان... کار ندیم... خونه ندیم... وای خدا! تو آدمی؟؟؟؟؟؟؟ چه لقمه‌ای خوردی تو؟؟؟؟؟؟؟ به خدا لقمه ذات و می‌چرخونه... طبیعی نیست این حد از بی‌شرافتی! 

ببین! چشمت دربیاد... شاخت دربیاد... جونت دربیاد... نمی‌دونم! من این طومار و امضا زدم... من اون طوفانِ توئیتری ساعت 20 رو نشر دادم... شکرِ خدا ترندِ دوم شده... حالام طومار و دارم نشر می‌دم... من شده مثل اربعینم دونه‌دونه بشینم و باز به ریاست جمهوری و مجلس و وزارتخونه و فلان و بهمان نامه بزنم می‌زنم... می‌نویسم من طبابت بلد نیستم وگرنه در خدمت بودم رایگان اعزامم کنین به مرز. من مهندسی بلد نیستم وگرنه می‌رفتم و خونه‌سازی رو شروع می‌کردم براشون. من خیاطی بلد نیستم وگرنه می‌رفتم و لباسای خاک و خلی از فرار و جنگ و هجرت‌شون رو ترمیم می‌کردم. من فقط معلمی بلدم و حاضرم مثلِ وقتی گلستان‌م؛ پارۀ تنِ ایرانم... سیل اومد و رفتم برای بچه‌‌ها معلمی کردم... حاضرم مثلِ وقتی زلزله اومد و رفتم برای بچه‌های ترسیده و غمگینِ وطن‌م معلمی کردم... مثلِ لرستان‌م... مثل خوزستان‌م... مثلِ هرجایی که بچه‌های ایران دلشون لرزیده بود و بندِ دلم پاره شد... برم و برای بچه‌های افغانستانیِ مهاجرِ آوارۀ مرز، معلمی کنم. 

می‌دونی؟

تکلیفِ من مشخصه؛

امّتِ مسلمان...

امّتِ محمّد...

بچه‌های امام زمان...

اینا بچه‌های امام ‌زمانن... 

صاحب دارن! 

وقتی دارین بد و بیراه می‌گین و اون خوی نژادپرستِ خودتون و نشون می‌دید که همیشه تو سرِ عربا می‌زدید و غش می‌کردید تو بغلِ غربیا(!)

به اینم یه لحظه فکر کنین

که اینا صاحب دارن! 

وَ صاحب‌شونم بالاخره میاد

اون‌وقت با شما کارها داریم............

 

 

|| حسینیاش علی علی: اینجا ||

من از «خودم» وحشت دارم!

بسم الله

با بسم الله این پست رو شروع کردم چون برام خیلی مهمه بتونم دقیقا اونی که تو فکرمه رو بگم و شما دقیقا همون رو متوجه بشید. چون از نظر خودم کمی بیان و تفهیمش سخته! 

ببینید! من تو کل این پست؛ نقدِ فیلم نمی‌کنم، هواداریِ شخصیتی از این فیلم رو نمی‌کنم، حتی فیلم رو توضیح نمی‌دم و برداشتم رو ازش نمی‌گم. شاید فقط آخرِ پست نوشتم فیلم رو دوست داشتم یا نه و توصیه می‌کنم یا نه. همین! 

در واقع دقت کنین بچه‌ها که تو این پست محور؛ فیلم یا شخصیت‌هاش نیستند، محور منم؛ شاگردبنّا! 

من دارم براساسِ این فیلم، دربارۀ خودم حرف می‌زنم. فقط دربارۀ خودم!

تقریبا بعد از یک/سومِ اولِ فیلم، من تا تهِ فیلم گریه کردم! وَ شما نمی‌دونید برای منی که سخت گریه‌م می‌گیره ینی چی! 

فیلم گریه‌دار نبود ها! لااقل برای من این‌طور نبود! 

من دارم از خودم حرف می‌زنم. این یادتون باشه. 

پس داشتم به حالِ خودم گریه می‌کردم...

چرا؟

چون امیرم و همون بلا سرم اومده؟! 

نه! ابدا! 

چون داشتم خودم رو تو اون فضا وارسی می‌کردم! 

خب چه جوری بگم؟ 

چقد سخته جمع کردنِ این پست! 

ببینید بچه‌ها! به ظاهر و اسماً من تو تیپِ امیر و رفقاشم. ظاهر و عقیده و مرام و جبهه و جناح و از این حرفا. 

برای همین دقیقا داشتم خودم و تو اون فضا تصور می‌کردم که من جزوِ کدوم یکی از اینام؟ 

اون پسر مشهدیه‌م که از همون اول ثابت‌قدم و باعقیده پشتِ امیر وایساد و تا تهش هم جا نزد؟ 

یا اون هارت و پورتیه که گفت پشت‌تم و با اولین تشرِ مأمورا پشت‌ش و خالی کرد؟ 

یا اون سه تام که در حقش نامردی کردن؟ 

نگاه کن! خودِ امیر نیستم اصلا! نه از نظر بلایی که سرش اومده! نه از نظر مرامی و اخلاقی! لعنتی امیر این‌قدر شرع و تکلیف براش مهم بود که از حقّ مسلمِ خودش گذشت به عشقِ این مردم... نه! من این نیستم... من حتی نمی‌تونم جلوی خودم و نگیرم که یارو رو نکشم... باور کنین می‌کشم! امیر فقط یه مشت زد...

امیر «مؤمن» بود...

من «مسلمان»‌م فقط...

پس کاراکتر امیر که اصلا نیستم و بذاریدش کنار. 

تا این لحظه فکر می‌کنم کاراکترهای مخالفِ این جبهه هم اصلا نیستم و می‌ذاریم کنار. (ان‌شاءالله هیچ‌وقت هم نباشم ولی آدم از فردای خودش مطمئن نیست... اللّهمّ اجعل عواقب امورنا خیرا...)

دارم صحنه رو تو ذهن‌تون خلوت می‌کنم که راحت‌تر حرف‌م و بفهمید. 

فقط زوم کنین روی رفقای امیر! 

من یکی از اونام... 

و دقیقا داشتم دو/سومِ نهایی فیلم رو گریه می‌کردم چون نمی‌دونستم کدوم...

چون به خودم مطمئن نبودم و نیستم...

چون خودم رو آدمِ روزای سخت... لحظه‌های سختِ انتخاب نمی‌بینم هنوز...

چون ترسیدم روبروی رفیقم قرار بگیرم که حق بودنش اَظهرُ مِنَ الشّمسه...

در واقع بذار روشن‌تر بگم که فکر نکنی سر رفیق‌بازی گریه کردم! نه! 

سر این‌که اگه روزی روبروی حق وایسم چی؟ 

حقی که اَظهرُ مِنَ الشّمسه...

نگاه کنین؛

رفقاش همون اول پشت‌ش رو خالی نکردن. 

این اتفاق تدریجی بود...

تدریج! 

وَ با تعلقات...

یکی به خاطرِ تفاوتِ نگاه و خودخواهی...

یکی به خاطر تفاوتِ روش و عدمِ درک...

یکی از ترسِ آبرو...

یکی از ترسِ اخراج از کاری که توش استخدامه...

یکی از ترسِ دردسرای دیگه...

به تدریج...

حتی پشتِ رفیق‌شون...

نه! 

بذار بنویسم حق

که خلطِ مبحث نشه،

به تدریج...

حتی پشتِ حق رو خالی کردن...

هیچ! 

که هم‌دستِ ظالم شدن

وَ روبروی حق قرار گرفتن..........

آه خدا! 

اینجا قشنگ به هق‌هق گریه می‌کردم...

بعد داشتم فکر می‌کردم چرا دنبالِ استخدام شدنم؟ 

استخدامی تو هر کاری ینی بند...

ینی تعلقات...

ینی وابستگی...

وابستگی ینی نقطه‌ضعف...

نقطه‌ضعف ینی عقب‌نشینی...

ینی سرسپردگی...

ینی بردگی...

من انگشت‌شمار و نادر دیدم کارمند و معلم و پزشک و هر شاغلِ رسمی دیگه‌ای که تونسته باشه شرافت و انسانیت و عقایدش رو حفظ کرده باشه...

پشتِ کلاه‌شرعی‌های گشاد و خوش‌آب و رنگی همیشه قایم شدن و توجیه پشتِ توجیه برای خیلی کاراشون دارن که شرعا حرامه! 

من از این همیشه وحشت داشتم! 

همیشه! 

این رهایی و شغلِ آزادم رو دوست دارم چون همیشه راحت ایستادگی کردم... چون همیشه چیزی برای از دست دادن نداشتم... چون از هیچ اخراجی نترسیدم... چون پرونده‌ای جایی ندارم که توش اخراج ثبت شه و جای دیگه به‌م کار ندن... رها بودم... رها! و این رهایی برای ایستادگی روی عقایدم خیلی مؤثر بوده...

فکر کن بعد از یک سال استخدامی...

بعد از یک سال که به رفاه و حقوقِ ماهانه و دفترچه بیمه و حقوقِ تعطیلات و مزایا عادت کردم...

بعد از یک سال که فکر کردم عاقبتِ خودم و خانواده‌م تأمین شد...

بعد از یک سال که به اون آب‌باریکۀ معروفِ کارمندی به چشمِ روزی نگاه کردم و اون سازمان یا نهادِ کارفرمای من شد روزی‌رسان تو فکرم...

بعد چطور قراره وقتی حق و ناحقی بشه و من بخوام طرفِ حق رو بگیرم و بیان من و با سلبِ رفاه‌م تهدید کنن، یا به من وعدۀ رفاهِ بیشتر بدن، من هنوز ثابت‌قدم باشم؟! 

چَرنده هر کی بگه میشه! 

من از ماجرای طرّماح همیشه وحشت دارم... 

وقتی برای طرّماح اتفاق افتاد... من که دیگه جای خود دارم! 

اوستا راست می‌گه؛ 

استخدام شدن

کارِ بچه‌مذهبی نیست! 

نباید باشه! 

استخدامی؛ مزدوریه! 

مرگِ خلاقیت و آزادگیه! 

مؤمن باید کارآفرین باشه... 

حتی اگه شد کارگر باشه از همونایی که پیغمبر دست‌ش رو بوسیدن...

ولی استخدامی... کارِ هر کسی نیست... سخته توش آدم موندن... 

اگه کارمندی رو سراغ دارید که پایبندِ عقاید و اصول و ارزش‌هاست و هنوز آدمه؛ به نظرم برید دست و پاش و ببوسید! 

خیلی سخته! 

خی‌لی! 

من تمومِ دیشب که داشتم فیلم رو می‌دیدم و اشک می‌ریختم همه‌اش از فردای خودم ترسیدم... از فردای خودم! از عاقبت‌م! 

آی الله اکبر...

خدا کنه اصلِ حرف‌م و گرفته باشید...

 

 

 

|| دیدنِ این فیلم جرم است؛ دوست‌ش داشتم. توصیه می‌کنم ببینید. توصیه می‌کنم بادقت ببینید! ||

|| به نکاتِ ریزش خیلی دقت کنین! مثلا اونی پای امیر موند که ظاهرا پسرِ علیه السلامی نبود و به دخترِ هم‌کلاسیش علاقه داشت... و اونی خیانت کرد که مثلا مداح بود اما آخرِ مجالس‌ش مراسمِ لعن داشت... یا به صداقتِ اونی که فقط برای کسرِ خدمتِ سربازیش اومده بود دقیق شید که اصلا خیانت نکرد... خیلی همه‌چیز به‌جا و اصولی بود... ||

|| دمِ همه عواملِ فیلم گرم ||

|| دیر دیدم چون وقت نداشتم وقتِ اکران‌ش :) ||

|| استخدامی یه ترسه... می‌دونم ترسای بزرگترم برای روزای سخت هست... اینجا خوندم‌ش... من از استخدامی گفتم چون فردا آزمونش و دارم و به اصرارِ خانواده‌س... ||

یک حسود این پست را می‌نویسد!

کاش نویسندۀ کتاب دکتر جکیل و مستر هاید من بودم.

.

.

.

لعنتیِ خوش‌فکر!

بازیگرِ مشهوری که با تاپ و دامنِ کوتاه به خیابان آمد!

از نگاهِ من بعد از ده سال وبلاگ‌نویسی؛

 

- ظاهربین

- سطحی

- کم‌هوش

- فضول (و نه کنجکاو)

- بی‌هدف

- خاله‌زنک

- معمولی

- ساده‌لوح

- بی‌برنامه

- دهن‌بین

- پوچ

 

تویی هستی که با هر مدرک و سن و جایگاه اجتماعی و هرگونه خودشاخ‌پنداری، اومدی و فقط به خاطرِ «عنوانِ پست» روی این وبلاگ کلیک کردی! 

 

 

 

|| تا دیر نشده فکری به حالِ خودت بکن... ||

|| ببخشید ولی گاهی لازمه یکی رکّ و پوست‌کنده واقعیت و حقیقت رو بگه! ||