بسم الله الرّحمن الرّحیم
اللهم صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم
من این روزها بختِ وقتم آن‌قدر گشاده نیست که به وبلاگ برسم، اما به خاطر شرایط هم نمی‌توانم وبلاگ‌ها را رصد نکنم، لذا در یک عملیات چریکی تمامِ فالوهایم را آنفالو کردم، نه چون از آن وبلاگ یا بلاگر خوشم نمی‌آید که من هر وبلاگی را که دنبال کرده بودم، هم نوشته و هم نویسنده را از کلی فیلتر گذرانده بودم،
ردّ دنبال کردم چون هی ستاره‌ها روشن می‌شد و هی من نمی‌رسیدم بخوانم و هی می‌آمدم و بدوبدو نصفه و نیمه می‌خواندم و هی حرصم می‌گرفت دارم مطالبِ خوب را از دست می‌دهم، کلا رد دنبال کردم که خبردار نشوم نوشته‌اید و مثلا سرم توی برف باشد :))
الآن چرا آمده‌ام؟ چون به بانو گفتم آنجا که نوشته‌ای گفته‌ام ایدئولوژی ندارند، رهبر ندارند، تفکر ندارند، اکثریت ندارند، آن مهم‌ترین نکته را فراموش کردی بنویسی! آن مهم‌ترین نکته را که من مدام و مدام و مدام به بچه‌ها نشان می‌دهم و خودم و خودت هم بارها درباره‌اش حرف زدیم.
گفت عههههههه! راست می‌گویی! وَ ببین چه شبی هم این نکته را یادم رفته! بیا و برو خودت یک پست مفصل درباره‌اش بنویس! از ما وقت نداریم وُ از بانو یا علی(ع) بگو و بنویس!
حالا مفصل که نه، همین‌قدر مختصر هم چنین نکتۀ عظیمی را بگویم کافی‌ست برای این‌که یادآوری کنم چرا خرابکارها طی اییییییییییین همه سال و تَکرارِ فتنه‌های 78 و 88 و 98 هنووووووووز نتوانسته‌اند حتی یک قلوه‌سنگِ کوچک پیش پای انقلابِ اسلامی بیاندازند، چه رسد به کوه و سد و مانع(!)
به وبلاگ‌هایشان نگاه کنید!
به صفحه‌هایشان!
اگر دور و برتان دارید، به سبک زندگی‌شان، به نوع حرف زدن‌شان، به تفریح‌هایشان دقت کنید؛
لبریزِ انرژی منفی... لبریزِ نارضایتی... بعد از هر جشن و بیرون رفتن باز افسرده و خموده... نگاه‌ها تاریک... افق‌ها تاریک... الگوها بیمار... خودکشی‌کرده... افسرده... سیاه‌بین... به همه‌چیز معترض... حتی به خانواده‌های خود(!)...
ناامید!
ناامید!
ناامید!
حالا به سمتِ انقلابی‌های واقعی و اصیل نگاه کنید؛
به وبلاگ‌هایشان... صفحات‌شان... سبکِ زندگی‌شان... لحنِ حرف‌زدن‌شان... نوعِ درس‌خواندن‌شان... شیوۀ کار کردن‌شان... ازدواج و فرزندآوری‌شان... الگوهایشان...
چه می‌بینید؟
امید!
امید!
امید!
ریشۀ این امیدِ مستحکمِ تقویت‌شونده چیست؟
این امیدی که در این چهل و سه سال نه تنها کم نشد که بیشتر و بیشتر و بیشتر هم شده کجاست؟
از انقلابی‌ها چه جمله‌ای را به طور معمول می‌شنوید؟
پرچمِ این انقلاب
به دستِ
صاحب الزّمان می‌رسد.
ما به این مسأله اطمینان داریم.
ما به این مسأله اطمینان داریم.
ما به این مسأله اطمینان داریم.
ما مطمئنیم.
ما مطمئنِ آمادۀ پای کاریم که نه خسته می‌شویم و نه اندوهگین.
ما مطمئنیم و امیدوار.
وَ امید
امید
امید
خستگی ندارد!
عقب‌نشینی ندارد!
ترس ندارد!
کوتاهی ندارد!
خشم و هیاهو و بی‌عقلی ندارد!
وقفه ندارد!
سکون ندارد!
کاستن ندارد!
ما بزرگترین الگویمان؛
لیدرمان است
که لبریزِ امید است...
که لبریزِ امید است...
که لبریزِ امید است...
که امید؛ کلیدواژۀ غالبِ فرمایشاتِ اوست!
ما چشم‌اندازی به وسعتِ حکومتِ مهدیِ موعود داریم... به فضلِ خدا ما نسلِ چشیدنِ این حکومتیم... ان‌شاءالله ما نسلِ زندگی در این حکومتیم... به عنایتِ صاحب الزّمان ما مؤثر در روی کار آمدنِ این حکومتیم...
عیدِ امامت و ولایت مبارک...
سرت سلامت آقا؛ یه دعای فرج ِ ایستاده و دستِ ادب روی سینه گذاشته از ما قبول کن:
